sábado, 18 de febrero de 2017

COMIDA CON MAR DE FONDO

O RESTAURANTE ten sona na illa. Dirixido por un francés, sen que a comida sexa excepcional, o máis atractivo é a inmellorable situación da súa terraza enriba do mar. A vista, se o día está claro, tingue os ollos de azul. Na mesa da beira (a cada paso os restaurantes xúntanas máis, de maneira que invitan aos comensais a estar pendentes das próximas, xa non digamos se un é curioso case patolóxico), un home fala alto e sen filtro indicando na construción do seu español que é galego de fala. Xa máis cerca dos 60 ca dos 50, baixo pero forte, colorado de fazulas e nariz, mostra un torso de corpo esculpido polo traballo.
Non queda lugar á dúbida: eses brazos, ese tórax, non son de ximnasio nin de correr cos auriculares nas orellas, vese que houbo traballo de albanel, de cargar con pesos, de andar exposto ao sol. Dun moreno que regaña na pel, con pelo crecho, un bandullo considerable e a boca case sempre chea, non para de pontificar sobre todo o que se lle pasa pola cabeza. 
Non cómpre presumir de observador para deducir que é un dos moitos galegos que chegaron á illa na época de bonanza para traballar na construción, seguro que moitos dos edificios a medio facer que se elevan en outeiros mirando ao mar estiveron promocionados ou construídos por el. Viste unha camisa azul que talvez lle acaería ben se fose máis formal, pero así, aberta case ata o embigo e dobrada nas mangas por riba do cóbado, querendo aparentar mocidade, danlle un contraste chamativo. Come e bebe (albariño) con ganas e gozo. E fala. 
Ela non fala. Enfronte del, pero coa cabeza xirada cara o mar, a moza negra apenas proba bocado. De cada prato que o acompañante devora, ela proba sen ganas dous ou tres bocados. Mentres el manexa o garfo con violencia, ela, delicada, leva o seu á boca de vez en cando, desmotiva, e mira ao mar. Como non fala non dou adiviñado a súa procedencia. Pola color podería ser de Angola ou Mozambique, ou cubana, da República Dominicana, non de Kenia. Sen ser fermosa de rostro, os rasgos xuvenís (non pasa dos 35) dominados por uns ollos enormes que se ven decididos a tragar o mar, resultan moi atractivos. O corpo é imponente. Esvelta, non arame nin pau, senón labrada pola natureza nunha redondeza como esculpida por Praxíteles, exhibe a través da blusa sensualidade pura. 
Non dou decidido se a súa actitude obedece á serenidade ou á resignación, talvez ás dúas, aprendidas na súa viaxe na busca dunha mellor vida. Pero non ri, algo que sempre aporta moito dun corpo (a de cousas que di o corpo de nós ...). Avanzando xa para a sobremesa, o galego eleva aínda máis a voz, a botella de albariño bebeuna el só. Por fin, ela, apartando os ollos do mar, pero sen mirar directamente para o home, di: “Nos vamos, pues, amor?”. O home acepta, remata a segunda copiña de licor, pide a conta e saca do bolso do pantalón un feixe groso de billetes de 50 prendidos por un triángulo metálico. Deixa unha boa propina. Despídese do camareiro con familiaridade e ponse a andar. Detrás, cun ritmo e flexibilidade que só a natureza regala, con andares de deusa, en silencio e triste, acordándose se cadra da familia que el mantén en Galicia e da que lle ten falado nos momentos de intimidade, a moza ségueo cunha indolencia e fastío que non garanten mar calma. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.