DA FRUSTRACIÓN Á RÚA

Sospeito que o fracaso de Podemos será tan de vértixe como a súa irrupción. Tiveron a súa oportunidade, partiron dun momento excepcional onde  a indignación buscaba expresión como fose, crearon unha estratexia de departamento de facultade e parecía que conquistarían os ceos, pero a táctica aplicada no día a día demostrou que eran torpes, inexpertos, ambiciosos sen límite, maximalistas. E os votantes, “a xente”, decpecionouse e decepcionarase aínda máis. Non era isto, non era isto o que se buscaba.

            Non souberon aproveitarse da transversalidade, caeulles a careta diante de situacións moi concretas, mostraron un nivel ínfimo de habilidade parlamentaria e quebraron a ilusión de moitos votantes que non comungan coas rodas de muíño de repetidas frases demagóxicas. Luz e auga para todos, que os nenos non pasen fame e atendender as necesidades minínmas de todo ciudadano non é un programa. É un desexo que tanto Iglesias coma Rajoy poden manosear ata o aburrimento. O que necesita a sociedade son medidas prácticas, viables, sensatas de organización social para que esas penalidades se atenúen. Pero a fanfarría demagóxica de Podemos xa chegou ao límite coa súa ladaíña. Poucos creerán, vendo a súa actuación despois das primeiras eleccións, o seu afán cego por gobernar ou superar ao PSOE, a súa carencia de sensibilidade para rebaixar aspiracións e negociar con humildade, que sexan eles os que propoñan medidas realistas para mellorar o que tanto critican. Desnortados, frustrados, esnafrados pola pura realidade, comezan a disgregarse e desincharse coma un globo de feira que pinchou na primeira patada dun neno traveso.

            O gran erro da formación veu polo lado do  problema crucial de España: o separatismo. O seu intento de pactar con formacións de claro tinte separatista ou de ambigüidade ben calculada sobre o dereito a decidir, colocounos nunha posición tramposa. Por un lado aportáronlle votos impensables en Cataluña, no País Vasco e en Valencia e tamén algúns en Galicia, levándoos a soñar que por esa liña tan estreita de non separatistas pero si defensores do dereito a decidir ían atopar o verdadeiro camiño da solidificación territorial. Pero todo foi un engano incrible e inaplicable. Saberano cando pouco a pouco todos estes grupos nacionalistas os vaian deixando na estacada. Uníronse a eles para utilizalos de cabalo de Troia, pero visto que tocar poder vai para lonxe ou nunca, estes prácticos independentistas abadonaranos en menos que canta un galo. Equivocáronse querendo coser sen nunca cortar un traxe nin pespuntear un remendo.  Non se pode ser xastre sen aprender o oficio. Esas alianzas desembocarán nunha desfeita cantada sen posibilidade de reconstrución. E entón e cando verá Iglesias e compañía o verdadeiro apoio co que contaban, porque estes votos prestados regresarán ao seu dono moito antes do que supoñen.

            Ademais desta arriesgada opción, caeron na impaciencia do adolescente ilusionado polos primeiros triunfos. Demostraron unha incapacidade para a prudencia e a previsión alarmante. Negarse a un acordo co PSOE e Ciudadanos impedindo chimpar fóra ao PP, todo pola infantil ambición de superar ao PSOE ou incluso pola inxenuidade de que poderían vencer ao PP, foi todo un alarde de ambición impaciente e imprudente, falta de serenidade e infantilismo político. Así están agora, refundándose, pelexando, discutindo, inventando novas saídas para recuperar o impulso perdido.

            E neste proxecto de reanimación, quen vence parece ser que é a idea de Iglesias de recuperar a rúa. Un método gastado, esgotado, inoperante, mil veces comprobado que non acaba nunca ben. Xogar coa mobilización da rúa significa desesperación, irresponsabilidade e engano para o ciudadano. Distraer aos que padecen a crise con manifestacións e actos violentos só creará tensión ineficaz. Enardecerá a desesperados ou oportunistas, pero disuadirá ao votante sereno e racional que esperaba outras ideas, outras maneiras e outra proposta política de Podemos. A intención actual de se centrar na rúa non é máis que o certificado de defunción dun proxecto ilusionante que acabará nun partido extremista sen apenas representación parlamentaria e que non aportará nada  do que a política española necesita.