viernes, 23 de septiembre de 2016

POR QUE NON SER UN GRAN FILÁNTROPO?

EN ESPAÑA sempre se nos deu mellor a caridade que a filantropía. Dá a impresión de que doando unhas moedas un queda coa conciencia tranquila e incrementa a sensación de boa persoa. Con independencia da vontade particular e desta tendencia, é certo que contamos cunha organización (Cáritas) que responde con transparencia e bos resultados a unha caridade moito máis organizada que accións individuais cargadas de boas intencións. Cáritas conseguiu durante este período de crise prestar unha axuda seria e eficaz a un grande número de persoas. Iso é un feito constatable e, sexa xustiza ou caridade, filantropía ou bos sentimentos, ninguén pode negar a importancia da súa acción en favor dos máis necesitados. 

A filantropía, pola contra, non chega aos niveis de importancia que ten nos países anglosaxóns. Será porque non contamos coa cultura protestante, porque as exencións fiscais non están ben programadas ou poque non existe tradición familiar, pero a ninguén se lle escapa que por aquí resulta moito máis difícil atopar unha organiación filantrópica ben proxecta, ogranizada e dirixida. A diferenza dun plan caritativo, unha organización filantrópica debe contar, coma outra empresa de éxito, cun proxecto viable, ben controlado e avaliable. Non abonda coa vontade do acaudalado benefectar, cómpre un equipo de expertos ben iniciado para que leis, donacións, intencións e decisións encaixen nun plan a longo prazo, innovador, revitalizador social.
A diferenza dun plan caritativo, unha organización filantrópica debe contar, coma outra empresa de éxito, cun proxecto viable, ben controlado e avaliable
En EEUU existiu sempre este empeño filantrópico e así contan con universidades, bibliotecas, centros de investigación e outras institucións exemplares. Na actualidade, Bill Gates e a súa muller continúan con esta liña de amor á huminidade dedicando grandes cantidades de millóns á atención sanitaria no mundo. Poderase criticar nalgún caso determinadas accións concretas, pero non cabe dúbida de que a organización de Gates conta cunha visión de futuro, está ben planificada e proporciona alivio a cantidade de necesidades sanitarias do planeta. Claro que poderá argumentarse que coa cantidade de millóns que o magnate posúe nada máis fácil. Mais non é así. Hai millonarios en situación similar que non tomaron iniciativas nin por asomo parecidas.

Un exemplo cercano de que entre nós non existe tal tradición podería ser a proxección filantrópica dun home que compite con Gate en ser o máis rico do mundo. Para que negalo: que Amancio Ortega conseguise o éxito indiscutible coa súa empresa é un éxito para Galicia e España. A ninguén se lle ocorrerá pensar que a revolución de Arteixo non é unha regalía para o emprego e para a vida económica. Ao mesmo tempo, tampouco se pode desprezar nin ignorar a atención que a Fundación Amancio Ortega presta. Estudantes que poden realizar os seus estudos no estranxeiro, promoción de escolas infantís, doacións de equipos técnicos á última no tratamento contra o cancro para a Seguridade Social... son unha serie de iniciativas que Galicia recibe grazas á Fundación. Mais a diferenza de cultura vese ás claras. Xa non tanto pola distancia entre a aportación de millóns da organización de Gates e a de Ortega, senón, sobre todo, pola planificación e visión. Así como a Fundación Amancio Ortega parece beber máis de ideas caritativas, a de Gates aséntase sobre proxectos empresariais. O mesmo espírito de empresa que lle fixo converterse en multimillonario aproveitao para crear experiencias coa finalidade de aliviar a miseria mundial.

Por suposto que o dono de Zara demostra a cada día sensatez e tempero suficientes para non dubidar das súas decisións, pero, se cadra, se nestes anos adicase maior atención á súa Fundación, podería converter Galicia nun faro a nivel internacional nalgunha actividade. Quen lle priva organizar un centro de investigación científico ao máis alto nivel internacional, ben artellado coa universidade? Por que a Coruña, Galicia, non habería de gozar dunha temporada de ópera superior á de Salzburgo? Por que, incluso, non se plantea revivir ese morto que é a Cidade da Cultura, superando en efecto chamada á experiencia de Bilbao? Non sería factible converter o seu centro de operacións nun oasis urbanístico de chamada internacional? Sería tan difícil un plan de axuda á preparación do profesorado para que nunha década os mozos galegos falasen tres linguas con total comodiade? Soño, acaso, se penso que, cal Fonseca, non conta este magnate con foza como para converter a Universidade de Santiago nun modelo similar ás grandes universidades anglosaxonas? Non son soños, poden transformarse en realidade, contamos entre nós con alguén que podería converterse nun dos maiores filántropos do mundo. Claro que para iso, tamén o goberno debería modificar as súas condicións e estimular este tipo de obras.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.