POLÍTICA DO SERMÓN DA MONTAÑA

REMATABA o artigo da semana pasada recoñecendo a decepción que me causara Luís Villares no debate da TVG. Comezou bastante nervioso e mostrou todos os defectos que son virtudes nunha oposición difícil coma a que tivo que superar: moita memoria, rapidez verbal e dar gran cantidade de datos en pouco tempo. Todo iso que pode resultar beneficioso no cante de oposicións, tranformouse nun defecto para o debate ao converter ao candidato de En Marea nunha máquina acelerada de cantar consignas. Estivo mellor cando se enfrentou cara a cara con Feijóo, pero en xeral non convenceu, e non tanto por estes defectos formais, canto polo contido do seu discurso. 
Estase impoñendo nas esquerdas un modelo de argumentación que casa moi ben co sermón da montaña, pero que parece pouco efectivo. Por suposto que existen os que sofren, os que choran, os que non teñen luz, nin axuda no paro, nin colaboración para a súa dependencia. Sen dúbida vivimos nunha sociedade na que está medrando a desigualdade, na que se despreza aos fracasados e que non admite que, aínda non sendo iguais, merecemos que se trate con dignidade aos que quedan marxinados. O que non está claro é que defender estes principio sexa propiedade de ninguén. Porque as fórmulas para querer solucionar idénticos problemas sexan distintas non dá pé a pensar que só uns son os propietarios da defensa da xustiza. Crerse os únicos defensores da xustiza e da democracia só nos leva a un maniqueísmo no que uns pensan ser os bos e ven aos outros coma malos, uns van detrás da salvación do necesitado e os contrincantes só pretenden que perduren no seu infortunio.
Estes políticos instalados no sermón da montaña adolecen de falta de capacidade para saber que tamén políticos de ideas contrarias poden desexar combater a inxutiza e o dolor dos máis desfavorecidos. O problema é o método para atopar a solución. E aí é onde se ven as carencias. Non por máis repetir que queremos luz, calefacción e atención para os necesitados imos conseguir ser máis efectivos. A clave está en dicir cómo. A discusión debe centrarse nas medidas que uns e outros propoñen para conseguir idéntico fin. Pero o dificultade recae en que a sociedade está trazada nunha complexidade extrema, os intereses colisionan, se te obcecas en solucionar un problema podes estar abrindo cinco peores por outro lado. 
Gobernar é unha arte que esixe cadraturas que non se logran con sermóns bondadosos nos que se promete transparecia, xustiza e atención aos máis necesitados sen máis. Dar coa maneira de afrontar estes males é a clave, repetir que existen non conduce a ningures. Canto levamos escoitado que hai que recuperar os nosos modelos de produción, mirar polo campo con mozos e innovación, arranxar o problema do leite e do lume, atender á pesca e mellorar as industrias nas que somos expertos? O que non se escoitan son solucións prácticas, avaliables e concretas que se poidan aplicar. Mentres nos obsesionemos con repetir que benditos serán os que sofren e choran e non deamos con solucións prácticas, os que choraran seguirán aumentando.