ENTRE NARCOS E O DEBATE

O LUNS á noite atopeime diante dun dilema: vexo o debate entre os candidatos ás eleccións do 25-S ou remato a segunda temporada de Narcos. O final seino tanto nun caso coma no outro: Pablo Escobar morre acribillado tratando de escapar, pero xa canso, abandonado, sucio, con cabelo e barbas de foraxido, acabado; o debate non será tal, coma sempre reducirase a un encadeamento de monólogos máis ou menos preparados e algúns insultos tamén xa cociñados. A decisión parecía clara: ver morrer a Escobar. Pois non. Un certo espírito masoquista atoume de mala gana ata o final ao debate. E iso que cando Pontón nomeou a Marcial Dorado tiven a oportunidade do cambio, pero non fun capaz. Ben, xa que vin o debate de cabo a rabo, voulles aportar as miñas conclusións.

Como estaba previsto, de debate nada. Aquí argumentar, razoar, retrucar e escoitar non se usan. Cada candidato leva escrito ou memorizado un guión fabricado na cociña dos asesores e lanza a súa mensaxe veña a conto ou non. A avaliación global do espectáculo, a pesar do esfrozo da CRTVG, foi a decepción. Aínda que si se produciu un acontecemento ilusionante: a talla política de Ana Pontón. Mágoa que perteza a grupo con ideas tan oxidadas, historial tan truculento, abandonos en bandada nos últimos tempos. Porque Pontón demostrou de largo ser a que mellor imaxe amosaba, a con máis aplomo e dominio do medio. Nunca perdeu a calma, ningunha estridencia rachou a súa serenidade, elixiu a mellor vestimenta, era con moito a máis atractiva entre todos (e que arrebolen xa os fungueiros os que consideren machista esta afirmación) fixeron dela a reina do espectáculo. Outra cousa son os contidos e a repercusión no votante. Pero en elocuencia, firmeza atacando sen desprezo, confianza nas ideas e claridade na exposición, foi a vencedora plena.

Esa frialdade para non se descompoñer non exenta de dozura, ese respecto ao contrincante a pesar de manifestar o claro rexeite da súa política, e a expresión corporal toda dicindo que cre, está preparada e conta con forzas para lidiar na costenta corredoira da política parecéronme ilusionantes. O contrario que Leiceaga. Rocoso, tosco, sen facilidade para a comunicación. E conste que foi talvez o que propuxo medidas máis realistas, pero a súa imaxe non lle axudou nada. Feijoo, como político curtido que é, defendeuse con uñas e dentes. Pero non foi dos seus mellores días. Fixo abondo con non saír escaldado, mais notouse nervioso e atrapallado, abusou dos datos amañados, dos argumentos ad hominem e non respondeu nin a unha das preguntas concretas que varias veces lle fixeron. Certo é que con Barberá de colega o asunto non está para botar foguetes, pero non abonda con dicir que todo estaba peor antes de entrar el. Resistiu, que non é pouco. De quen esperaba máis era de Luís Villares. Arrincou nervioso, leu demasiado e falou á carreira o memorizado como soen facer os que pasaron por cantar nas oposicións. E pareceume que insistía demasiado na política do sermón da montaña. Pero isto deixámolo para o sábado que vén.