VIXILANCIA AO XUBILADOS CREATIVOS

       Para que negalo: a min o que máis me gustaría neste momento sería ser un escritor de éxito rotundo. Iso que a maioría sabe ás claras o que é: un señor (ou señora) que escribe libros cada tres ou catro anos e vende neles coma rosquillas en sete ou oito idiomas. Fai cartos para vivir ben e paga os seus impostos sen trampa nin cartón. Gustaríame por todo, pero especialmente para regalarlle a Fátima Báñez a miña pensión por se lla quere ofrecer en limosna á Virxe do Rocío.  Pero por desgraza, nestas condicións, en España cóntanse cos dedos das mans os que se poden permitir tal valentía.

            Como calquera sabe, vivir con decoro de escribir no é aventura fácil. Require moito esforzo, dedicación intensiva e outras circunstancias que non son tan doadas de poder manexar. Por iso a maioría dos que escribimos compaxina actividades laborais que nos permiten vivir e,  en tempos libres , dedicámonos ao que nos gusta con maior ou menor fortuna. E tamén por isto son moitos os que ansían chegar á idade de xubilación para, asegurada minimamente a mantenta, contar con máis tempo para centrarse naquelo que máis os satisface. Mais miren por onde, o goberno, moi preocupado por que todos sexamos Facenda e non se escape un céntimo de euro, deu en vixilar a estes grandes defraudadores: se cobran pensión e polas súas actividades artísticas (dereitos de autor, conferencias, exposicións, colaboracións, etc. ) ganan máis de 9000 euros ao ano han de perder a pensión. Hai que optar. Que é iso de realizar actividades lucrativas unha vez que xa un se xubilou... Como é fácil de entender, quen por 12.000 euros ao ano vai perder a súa pensión?  Que hai de malo en que ese contribuínte pague pola súa actividade  sen perder o dereito adquirido ao longo da súa vida laboral? Pretenden que nos deamos a  lacazáns ao chegar aos 65 anos? Resulta realmente un problema de fraude para a facenda pública?

            Seguimos tendo que lle dar a razón a Larra. E non só polas dificultades económicas de escribir, senón tamén porque parece que un non dá saído das preguntas primeiras coas que nos martirizabamos durante a primeira xuventude: a partires de que momento é un escritor ou deixa de selo? Cando un sente os primeiros impulsos por contar historias e soña con entrar a formar parte dos contadores delas, gosta de analizar en que momento, por fín, se pode contar entre eles.  Lembro que a miña obsesión xiraba arredor da primeira publicación. En canto publique algo, pensaba, deberei consdierarme escritor. Pero todo é moito máis complexo. Publicas por primeira vez en colaboración con outros, un conto premiado, algo anecdótico, e segues crendo que aínda estás nas portas. Prolongas a espera a cando publiques de verdade ti só o teu primeiro libro. Lógralo. Pero tampouco. Porque de inmeditao che entra a dúbida se non serás dos moitos escritores truncados que se quedan nun primeiro libro do que non dan pasado. Publicas o segundo para reafirmarte e logo un terceiro, incluso levas algúns premios de sona, pero como a inseguridade é libre, segues dubidando se de verdade es o que pretendes ser. Así ata que van pasando os anos, escribes ata a xubilación sen te exceder en títulos, menos en éxitos, pero resistes a ver se de verdade, agora que contarás con liberdade e tempo, podes reafirmarte en que es aquelo que cres ser.  Chegas á xubilación e, por se non fose dabondo con atacarte un cancro para que pases máis tempo na sala de tratamento que diante do ordenador,  preséntase  Fátima Báñez para axúdache cun estímulo económico que non podes rexeitar. Como para preguntarte se non será horas de saber se xa un deixou de ser escritor...

            Creo que era Javier Marías o que dicía que ata os 57 anos non lle negaba as posibilidades de facer algo interesante a ningún escritor, a esa idade escribiu Cervantes El Quijote. Hoxe, entendo, visto o que medrou a esperanza de vida, poderíamos alongalo ata os 77, pero como a ministra siga tan ríxida empeñada en controlar as catro faragullas que por escribir recibimos, ata se podería perder algunha obra de mérito. Aínda que así non fose, permitir que un xubilado compaxine as súas rentas de capital ou outras moitas (que poden ser moi elevadas) coa pensión e por contra acurralar a artistas para que opten por xubilación, media xubilación ou prescindir dela para realizar pequenas actividades polas que pagan os seus impostos obrigados, non parece unha política apropiada a favor da cultura nin dos cidadáns que desexan ser creativos mentres viven.