lunes, 25 de enero de 2016

PÉSIMO NEGOCIO

SE está comprobado que o cerebro humano ao nacer necesita moita preparación para ser unha mente creadora e comprensiva; que necesita hábitos, información, contraste, cariño: cultura, porque gran parte da mente humana é resultado da evolución cultural, por que se empeñan en nos facer crer que todo investimento en cultura, atención social e infancia non é tal senón gasto? As palabras non son inocentes.
Sempre, pero dende a crise do 2008 máis, a intención da linguaxe referíndose aos cartos non disimula: se compramos novos materiais antidistubios, investimos en protección; as grandes empresas, por definición, investen en crear postos de traballo e riqueza; os partidos políticos, o parlamento e a realeza, necesitan orzamentos; aos bancos, para que non nos deixen caer no precipicio, hai que lles dar cartos como estímulo.
Agora ben, se un concello contrata asistentes sociais ou psicólogos, está gastando o que non se ten; se o goberno dedica cartos a crear escolas infantís, contratar profesores, mellorar a universidade, potenciar os servizos para que nenos e vellos estean ben atendidos, iso é gasto, un gasto que, por norma, haberá de agardar a que os orzamentos, estímulos e investimentos permitan gastar. Porque para gastar hai que producir e ninguén produce en atención social ou sanitaria. E, como xa se conseguiu convencer a case todo o mundo, non se pode gastar por riba das nosas posibilidades.
A este dogma só se lle consinte unha excepción: que educar serve para contar cos mellores en innovación tecnolóxica, o que si produce riqueza, pero aínda así, por aquí, mirando a curto prazo, enténdese que tampouco esa riqueza compensa diante da urxencia dos estímulos e investimentos en contentar á banca e á clase política.
Así, arrastrados polo complexo de que ao libre mercado non se lle poden poñer cancelas baixo pena de trasnoitado comunista real, avanzamos na consumación como norma que toda atención social, á vellez, á cultura e á infancia é un gasto perigoso ao que hai que manter á raia. Máis o certo é que todo o que aforramos non investindo en cultura non chega a nada para o que logo hai que gastar en Policía, cárcere e infelicidade. Confundirnos co que é investimento e gasto non trae bo negocio.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.