MULTICULTURALISMO e asimilacionismo están fracasando. Con independencia das abundantes e complexas causas de política internacional, a situación de horror e medo que padecemos en Occidente (para que nos fagamos unha idea do que é o pan diario nas zonas de guerra) conta cun fenómeno interno que merece reflexión. É o referido a eses combatentes que se unen de maneira apaixoada ao terror, tanto fóra coma dentro, sen case saber árabe, dende logo falando francés ou inglés perfectamene, porque naceron, criáronse e foron acollidos nestes países. Que leva a estas xeracións a ser tan desgradecidas con quen os acolleu? Por que a mensaxe de morte é máis atractiva para eles que a vida que se lles ofrece nos países de acollida? Como é posible que mozos subvencionados, escolarizados e criados neste mundo prefiran o suicidio, e queden tan facilmente seducidos polo proselitismo dos musulmáns radicais?
Por descocontado que non se pode esquecer o dano causado pola intervención en Afganistán e Irak, os intereses cruzados de distintos países na zona de maior destrución neste momento e que alguén compra o petróleo que sae do EI por Turquía; é evidente que bombardear a secas pode ser lume no deserto, que alguén negocia coas armas e que esta guerra colle desprevenidos a tódolos estrategas; certo que a nai da maioría dos problemas está na imposibilidade de separar relixión e política, esa lacra medieval que no islam (en todo, tamén no pacífico e no amable) impide o progreso que, contra corrente e á forza, foi capaz de superar o cristianismo. Claro que mentres non se dea unha separación total e radical entre relixión e política, non haberá revolución árabe posible. E por suposto que non será doado modificar esquemas donde, coma por exemplo en Paquistán, o 75% dos cidadáns considera que quen abandone o islam merece a pena de morte; ou sociedades nas que, coma en Irak, se está pensando en aprobar unha lei para que as nenas poidan contraer matrimonio aos 9 anos; ou, como ben sabemos todos, en todo ese mundo onde as mulleres non chegan nin a valer medio home. Efectuar cambios nesas circunstancia esixe plan a moi longo prazo. Haberá que descubrir e apoiar aos seus Locke e Voltaire, que algúns hai. Exportar ademais de tecnoloxía espírito crítico aos países ricos desa comunidade, promover intifadas culturais no mundo árabe que limpen de superstición a mentalidade islámica. E adoptar medidas conxuntas, tanto diplomáticas como económicas, de intelixencia e en internet, que primen os valores realmente democráticos e laicos. E defendernos sen medo, os nosos valores de liberdade e igualdade son superiores, para iso pasmos unha ilustración. Así. Sen complexos. Certos relativismos culturais só conducen a que o enimigo - a superstición e o atraso- se impoñan.
Pero mentres, na casa, que facemos con esa mocidade que chegou na busca dunha vida mellor e queda abducida pola morte e o terror? Como tratamos a eses imans, pagados dende países «amigos», que inoculan odio e fanatismo nos desesperados desocupados e desarraigados dos banlieue das grandes cidades francesas? De que maneira podemos contrarrestar o resentimento dos fillos de quen chegaron a unha república que os hospedou e agora eles lles mostran a máis fera ingratitude? Como di Ayaan Hirsi Ali, estes mozos buscan ser mellores persoas, unha vida máis plena, un pasado honorable e glorioso, algo que os encha; aceptan unha misión sagrada. Criáronse entre nós e déixanse seducir por unha narración que consideran de deuses e aceptan a inmolación. E viven en París, Londres, Berlín. E case non saben árabe, si perfecto francés, alemán ou inglés. O problema está medrando dentro de nós moito máis do que queiramos enfrontar. Nin multiculturalismo nin asimilacionismo están sendo efectivos coas segundas e terceiras xeracións. Europa ten moitos problemas, un, non menor, é o da integración. Porque medrar en islamofobia, pechar fronteiras, negarnos a acoller aos que pretendan integrarse e confundir aos refuxiados que foxen do mesmo horror con criminais de guerra non é solución. Pero pecar de inxenuos e seguir subvencionando a quen pretende anular o noso progreso e asasinarnos, é estúpido.
Por descocontado que non se pode esquecer o dano causado pola intervención en Afganistán e Irak, os intereses cruzados de distintos países na zona de maior destrución neste momento e que alguén compra o petróleo que sae do EI por Turquía; é evidente que bombardear a secas pode ser lume no deserto, que alguén negocia coas armas e que esta guerra colle desprevenidos a tódolos estrategas; certo que a nai da maioría dos problemas está na imposibilidade de separar relixión e política, esa lacra medieval que no islam (en todo, tamén no pacífico e no amable) impide o progreso que, contra corrente e á forza, foi capaz de superar o cristianismo. Claro que mentres non se dea unha separación total e radical entre relixión e política, non haberá revolución árabe posible. E por suposto que non será doado modificar esquemas donde, coma por exemplo en Paquistán, o 75% dos cidadáns considera que quen abandone o islam merece a pena de morte; ou sociedades nas que, coma en Irak, se está pensando en aprobar unha lei para que as nenas poidan contraer matrimonio aos 9 anos; ou, como ben sabemos todos, en todo ese mundo onde as mulleres non chegan nin a valer medio home. Efectuar cambios nesas circunstancia esixe plan a moi longo prazo. Haberá que descubrir e apoiar aos seus Locke e Voltaire, que algúns hai. Exportar ademais de tecnoloxía espírito crítico aos países ricos desa comunidade, promover intifadas culturais no mundo árabe que limpen de superstición a mentalidade islámica. E adoptar medidas conxuntas, tanto diplomáticas como económicas, de intelixencia e en internet, que primen os valores realmente democráticos e laicos. E defendernos sen medo, os nosos valores de liberdade e igualdade son superiores, para iso pasmos unha ilustración. Así. Sen complexos. Certos relativismos culturais só conducen a que o enimigo - a superstición e o atraso- se impoñan.
Pero mentres, na casa, que facemos con esa mocidade que chegou na busca dunha vida mellor e queda abducida pola morte e o terror? Como tratamos a eses imans, pagados dende países «amigos», que inoculan odio e fanatismo nos desesperados desocupados e desarraigados dos banlieue das grandes cidades francesas? De que maneira podemos contrarrestar o resentimento dos fillos de quen chegaron a unha república que os hospedou e agora eles lles mostran a máis fera ingratitude? Como di Ayaan Hirsi Ali, estes mozos buscan ser mellores persoas, unha vida máis plena, un pasado honorable e glorioso, algo que os encha; aceptan unha misión sagrada. Criáronse entre nós e déixanse seducir por unha narración que consideran de deuses e aceptan a inmolación. E viven en París, Londres, Berlín. E case non saben árabe, si perfecto francés, alemán ou inglés. O problema está medrando dentro de nós moito máis do que queiramos enfrontar. Nin multiculturalismo nin asimilacionismo están sendo efectivos coas segundas e terceiras xeracións. Europa ten moitos problemas, un, non menor, é o da integración. Porque medrar en islamofobia, pechar fronteiras, negarnos a acoller aos que pretendan integrarse e confundir aos refuxiados que foxen do mesmo horror con criminais de guerra non é solución. Pero pecar de inxenuos e seguir subvencionando a quen pretende anular o noso progreso e asasinarnos, é estúpido.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.