ESTÚPIDA INDIGNACIÓN

INDIGNADOS, pénsase mal e non se decide ben. Recordábao Javier Marías nun artigo. E ten razón. Alodado pola ira, o rancor ou o resentimento, o pensamento acaba dando malas instrucións á hora de actuar. Un coñecido meu caracterizábase por abandonarse a este defecto. Acordo que nunha ocasión, levado polo descontrol máis absoluto, dera que rir a quen o observabamos pero a el case lle custa o ingreso en urxencias. Tiña un daqueles automóbiles de finais dos sesenta. O coche, tal vez por ser vello e levar días parado, non quixo acender á primeira. Nin á segunda nin á terceira.

Persistindo no intento, o amigo deu en poñerse encarnado insistindo en arrincalo contra vento e marea. O motor negábase. Como o intento túzaro persistía, a muller animouno a que desistise, parecíalle máis conveniente atopar a causa e non cegarse con manobras que poderían danar a batería. Ignorando todo consello, porfiou ata a obcecación. Mais ninguén conseguiu facelo desistir. Gurrou e gurrou –a batería debía de ser eterna– e pasados innumerables probas, por fin, o motor arrincou. Sorprendidos do éxito, todos esperamos que se tranquilizase e recuperase a calma pola boa sorte. Equivocados que estabamos.

Medrando aínda máis a súa ira deu en premer no acelerador cunha furia rabiosa. Falaba co coche: Non querías acender, cabrón! Pois agora acendiches, e brúas, e vas bruar... Todos pensamos que a reacción obedecería á excitación previa e que axiña decaería, pero non. A cada paso máis acendidos –el e o coche–, o acelerador premido a fondo, o motor bruaba efectivamente con tanta esaxeración que agardabamos o momento no que estalase. Non esbourou pero estivo máis de media hora ruxindo a fondo mentres o irado, desbocado, premía no acelerador ignorando a súplica da muller. Aos alleos deunos a risa, pero o protagonista quedou fóra de si. Como a muller aínda gobernaba algo nel, non soubemos se por fin o motor quebraría ou el tolearía por completo, pero polo visto tivemos suficiente como para ver os efectos tan estúpidos dunha ira descontrolada.

Marías non se refería exactamente a este tipo de conduta esaxerada, máis á resposta de indignación instalada na colectividade, que en política e noutras actividades sociais acaba en manipulación e intolerancia. Ten razón, como dicía no inicio, pero non sempre toda indignación resulta tan estúpida nin inútil. Ás veces é unha válvula necesaria para vencer a submisión.