O HOME QUE ESCRIBÍA Á LUZ DA LÚA

ESTA SEMANA morreron Silver Kane, Enrique Moriel e Francisco González Ledesma. Tres escritores nun só, tres maneiras de se adaptar ao mundo que toca cunha única intención: escribir. O mozo de despois da guerra, con fame, descobre a facilidade para producir con Bruguera dúas novelas por semana nas que o Oeste é o motivo para que o pistoleiro, o bo, a encargada do Saloon e a defensa da terra a tiro limpo enganchen a lectores ávidos de acción e distracción naquela longa noite de pedra. Enrique Moriel é o pseudónimo de quen publica a pesar de que a censura o tratase de roxo e pornógrafo. Francisco González Ledesma é o home sabio e bo, como dixo del Lorenzo Silva, que logra o éxito co protagonista Méndez, que triunfa máis en Francia que en España e que acaba sendo recoñecido con un gran escritor. 

Nacido nun barrio obreiro, fillo de traballador perdedor da guerra, chorando á beira de seu pai cando as tropas de Franco entraron en Barcelona, González Ledesma busca a vida con fe e traballo denodado. Moi novo consegue un premio internacional que podería facelo todo un home, como el mesmo admite, pero a censura, ridícula, atopa un feixe de datos sobre a súas ascendencia roxa, que non nega, e tacha de pornografía pura que unha señora que soña que algún día regresará o home que ama, dará cinco pasos atrás, e sentará con el nun sofá, se lle realice un día o soño na persoa dun amigo do amado: chama á porta, dá cinco pasos atrás, sentan no sofá e el tócalle coa súa man un xeonllo. Pornografía pura!, di o censor e o libro non se publica. Como había fame, el mesmo admite nunha das últimas entrevistas que algunhas veces a fame aguilloa para escribir, busca a vida nas novelas populares que por aquela se podían ler: amores cortados polo mesmo patrón e do oeste. E aí aparece Silver Kane. Unha máquina de escribir tecla ata o amencer inventando historias cun esquema idéntico, pero con algo que as dotaba de trama, ritmo e descrición dos personaxes que as facían ter máis éxito que as demais, vendendo miles e miles de exemplares. Silver Kane vende cada semana dúas historias completas, co seu comezo e fin, coa súa tensión, co fío condutor do que non se arreda ata enganchar ao lector. Así se resisten os anos máis duros de despois da guerra, así adquire mañas para non lle temer a ningún reto.

Sobre a reaparición de Silver Kane, respostaba: cando era mozo escribía unha furia que agora non posúo: antes era un mozo con fame, agora son un vello sen fame

Curtido en tiroteos múltiples, como xornalista, como avogado, como escritor na horas da noite á luz da lúa, España vai cambiando e o escritor González Ledesma abandona o Oeste para situar a acción en Barcelona. Desde a comisaría e con Méndez como protagonista coñecedor de tódolos barrios, de tódalas maneiras da cidade, é capaz de retratar unha cidade viva, real, gurgullante. Unha cidade e un tempo perfectamente reflectidos pola súa facilidade na narración agora traspasada á novela negra, á da cidade enlodada, á das relacións máis difíciles. Logo vén o Planeta, o éxito en Francia, premios de prestixio, mestre de novos escritores de novela negra, asistente e conferenciante nas semanas negras de Xixón, Xetafe... 

Non hai moito preguntáballe unha xornalista se continuaría coa experiencia de revivir a Silver Kane. Con claridade reponde: depende do éxito que teña a reaparición de Silver Kane, a aceptación que o público lle dea, e de que teña anos para intentalo; son vello e se cadra xa non queda tempo, en canto vexa que non escribo ben, prefiro deixalo. Ademais, engadía, cando era mozo escribía cunha furia que agora non posúo: antes era un mozo con fame, agora son un vello sen fame. Ledesma era da xeración dos que non sabemos como puideron aguantar. Dos que incluso apreciaban os beneficios da fame. Unha xeración de ideais que agora non atopaba no país. España, dicía, é un país do mínimo esforzo, sen ideais, sen identidade. Certo que o exceso de ideais pode rematar en guerra, e nunca, nunca máis unha guerra coma a que el padeceu, pero resignarse sen ideais tampouco parece beneficiar en nada. El era dos ilusos convencido de que entre os pobos o que se desexa é irmandade, fraternidade, solidariedade. Para que un país progrese cómpren ideais e algo de fame. Ganas de esforzarse ata deixar os ollos tecleando noite tras noite aprendendo a ser escritor inventándose un mundo no oeste que logo, cando o puido visitar, comprobou que era tal cal el imaxinaba. Os que comezamos a ler novelas baratas de Bruguera, aquelas noveltas de tiros, vinganzas, lealdades, amores platónicos, prostitutas intuídas e tensión a chorros, agradecemos profundamente o esforzo intrépido dun escritor que se fixo grande a base de escribir coma un negro á luz da lúa enfiando o momento culminante do duelo cando o malo e o bo, solos, sol, nin unha folla se move, os ollos atentos á man que busca a pistola, un cabalo que relincha, o son dunha mosca que rompe o silencio e un disparo, un só,  do máis rápido, do máis valente, do bo, se espeta na fronte do malo.

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA