martes, 17 de febrero de 2015

VIAXAR AO NORTE


Pablo, o de Tarso, conseguiu universalizar o cristianismo. A súa formación filosófica e a súa constancia e bo ollo na elección das súas viaxes, propiciaron que a historia relixiosa duns palestinos que probablemente morrese coma unha máis naquel localismo xeográfico se estendese aos conceptos filosóficos do mundo grecorromano de maneira imparable. Ser el cidadán romano e como tal coñecedor do pensamento do momento e planificar con estratéxica mirada as viaxes pola Asia Menor axudaron en grande medida a que o cristianismo chegase a ser relixión universal. Pablo, o de Tarso, viaxou para propagar unha fe. Soubo elixir as viaxes. E soubo escribir as cartas que se lían en cada comunidade animando, aclarando e defendendo esa fe. Daquela non existía a televisión. 
Pablo, Iglesias, antes de montar o partido co que pretende, neste momento porque é agora o momento, conquistar o poder, viaxou polo mundo antes de se centrar no ano decisivo na campaña electoral. As súas viaxes máis coñecidas foron por América Latina: Ecuador, Bolivia, Venezuela, Arxentina... Sabemos pouco das viaxes de Pablo por Europa. Tamén escribiu libros e manifestos e panfletos e foi moito á televisión. Hoxe é impensable querer transmitir algo se non é a través da televisión. 
Hai na televisión, ademais dos debates e informativos políticos, unha linguaxe audiovisual nas series que supera os centos de películas insulsas coas que nos enchen cada fin de semana as pantallas. A min, entre outras, entusiasmáronme Los soprano, The Wood Wife, Mad Men, The Wire, House of cards e outras que non vou seguir enumerando. A última que vin con gusto foi Borgen: unha ficción televisiva que penetra no miolo da vida política danesa, sen quedar fóra o tipo de relacións familiares, laborais e amorosas. Esmiuzando nos capítulos un vai entendendo a maneira tan distinta e diferente de se comportar en tódolos ámbitos naquela sociedade. Ver á protagonista, a primeira ministra Birgitte Nyborg, compaxinado o seu cargo coas obrigacións familiares, a relación e colaboración do seu home aínda que a corda acabe por romper, a resolución dos conflitos, os mesmos que en calquera lado, pero con outro respecto, outra mirada, dá a entender por que alí a vida, sen ser perfecta, é máis racional e levadeira. E non digamos o nivel de esixencia aos políticos e as relacións entre información e cargos públicos. Unha peza demostrativa de como as sociedades máis libres, máis igualitarias e máis respectuosas co medio ambiente cren na democracia. E tal crenza obrígaos a medirse, ser máis responsables e máis transparentes. A ambición, as artimañas e os conflitos polo poder non desaparecen coma se dunha comunidade ficticia se tratase. Os ingredientes que aniñaron dende o comezo dos tempos en tódalas loitas polo poder tamén aquí seguen vivas. Pero controladas, dirixidas, vixiadas pola división de poderes independentes, por intereses opostos, conscientes todos de que han de se entender seguindo unhas regras básicas ou veranse de inmediato descubertos. Os partidos, sindicatos, xornalistas, empresarios e asociacións civís saben que nada é impune, que todos se apoian pero a un tempo se controlan, non é doado salvar os cortadores de lumes que salpican todo o enramado social. 
A afección ás series medra coma leite no lume. Tanto que moitos mozos melloraron considerablemente o seu control noutras linguas gracias á afección polas series. E entre os políticos, máis canto máis novos, tamén hai seguidores ferventes de. Algúns coma Pablo Iglesias presumen da súa paixón por Xogo de tronos, o que incluso lle serve para ridiculizar a outros aos que parece que a serie que debería entretelos sería Perdidos. Non coñezo o libro, pero ata parece que o mozo axitador político, xunto con algúns colegas, publicou unha análise das claves do poder segundo a súa serie preferida. Como nin serie nin libro entran no meu dominio, abstéñome de valorar a convencina da análise. De tódolos xeitos, aínda que seguro que xa a viu, a min gustaríame que Pablo, Iglesias, non o de Tarso, depositase tamén atención en Borgen. O xogo político á danesa paréceme moi suxestivo. O estilo de vida dos daneses, en moitos aspectos, tamén. Unha mirada cara América Latina nunca nos sobrará. Aproveitar os lazos existentes entre nós e eles non é ningunha arroutada. Non creo que se deba condenar de entrada ningunha viaxe, pero o noso lugar é Europa, a nosa mirada e aspiración han de ir cara o norte, a quen habemos de imitar tanto en política fiscal, transparencia, protagonismo das mulleres, de laicismo, educación, innovación ou medio ambiente. Pablo, o de Tarso, se vise a televisión case aseguro que lle gustaría Borgen. Pablo, Iglesias, se busca un éxito coma o de Tarso, a onde debería viaxar con maior frecuencia é ao norte: a Dinamarca, Suecia, Noruega, Finlandia


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA
 

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.