ALGO ESTAMOS FACENDO MAL

OS datos confirman o percibido: a cada paso fálase menos galego entre a mocidade, o tramo de idade que vai ser decisivo na conservación da lingua. Entre que nacen poucos nenos e que os que nacen instálanse confortablemente no castelán, o futuro parece claro. As causas desta dramática (ou non é dramática?) situación son múltiples, pero hai algo que non cadra. Critíquemos canto queiramos as políticas lingüísticas, vexamos intencións esmagadoras onde só haxa indolencia, reneguemos de quen asocia lingua a bandeira belixerante, maldigamos o uso litúrxico dos políticos, mortifiqué-
monos porque os pais non llo falan aos fillos, choremos porque non nos queremos como é debido, ridiculicemos unha televisión paifoca se queren pero toda ela en galego, sorprendámonos do escaso logro de que se ensine galego e en galego na escola... En fin, se queren, non saian do pasmo pero si, temos libros traducidos a centos de idiomas, ao ruso, ao chinés, e nin tal éxito consegue que os mozos urbanos e cultivados teñan como lingua habitual o galego. Esquezo o mundo empresarial e a igrexa, dirán algúns. Pecado miúdo: as empresas e a igrexa falarán e escribirán en galego en canto lles sexa rendible, nunca ao revés, non son departamentos de promoción lingüística, pero non teñan medo: en canto Inditex detecte que para vender mellor é necesario etiquetar e que as súas empregadas falen galego, falarano. E nos púlpitos, salvadas as distancias, exactamente igual.

E que fixemos (facemos) mal os que levamos anos escribindo en galego? Porque en algo nos estamos equivocando. Como non fomos capaces de desterrar o prexuízo de que calquera por escribir ou falar galego é un fanático localista chupando da ubre da Xunta?; como persiste aínda a crenza de que por escribir en galego xa se é un nacionalista decimonónico pechado a todo avance e progreso?; como moitos creen que o galego que len non é galego? Por que, a pesar de tanto escribir, non damos penetrado na intelixencia do lector e lle facemos amar a lingua, aínda que só sexa pola utilidade de se achegar a millóns de falantes en portugués? En fin, como é posible –e aquí está o realmente dramático– que para un bo número de cidadáns a perda da lingua non sexa máis que a teima duns cantos obsesionados? Cando tal ocorre, os que escriben e pretenden que sexa normal expresarse nesa lingua algo están facendo mal, do contrario non tantos se mostrarían tan indiferentes ou incluso agresivos con ela.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO