PARA AS MULLERES É UNHA MASAXE

CON Michel Houellebecq equivoqueime. Unha demostración máis de que con prexuízos só mostramos ignorancia e preguiza mental. Despois de velo superficialmente nalgunhas entrevistas e ler por riba comentarios xornalísticos sobre as súas novelas, apresureime a clasificalo coma un pícaro enfant terrible, listo coma un allo, capaz de vender a súa obra a quen nin lle guste ler. Erro estrepitoso. Lidas as súas obras, analizadas detidamente moitas das súas entrevistas, a percepción do escritor varía coma do día á noite. A súa escritura é intelixente, rebelde, arriscada, algo pedante, si, pero profunda e analiticamente fría coma una tomografía axial computarizada da sociedade actual. Podemos quedarnos na súa maneira compulsiva de fumar ou descubrir o sabedeiro prato que nos ofrece a súa ansiedade estendida cara canta actividade artística se lle ocorra, do rap ao cine, da narración á poesía, da publicidade ao gusto polo estudo da ciencia; podemos desconfiar da súa trenca permanente como hábito publicitario ou apreciar a orixinalidade do seu incontestable ulido sobre as contradicións e falacias desta sociedade. Politicamente incorrecto, provocador, entregado á obsesión da súa creación como só os verdadeiros creadores se obsesionan, demostra en cada publicación que os seus silencios e determinadas condutas estrafalarias non estragan a súa valía.

Na última entrevista que lle lin analizaba ao seu estilo a diferencia esencial entre homes e mulleres. Mantiña que a muller comunica por comunicar, o home case sempre cun fin. O home pregunta: A que hora pensas volver á casa? E a muller responde: Pero ti quéresme? Para o home, comunicar é un intercambio de mensaxes utilizables; para a muller, é unha masaxe. Unhas boas fregas lúdicas, gratuítas e inacabables de curiosidade, afecto, tenrura, dominio, entrega, descubrimento. Por iso é tan difícil para os homes estar á altura comunicativa dunha muller. Acábansenos os fins, perdemos o fío, quedamos sen intencións útiles, entregámonos ao entretemento ou ao silencio por cansazo ou desesperación, deixándoa coa palabra na boca, desesperada. Xa está todo dito. Todo está claro, é evidente. Para que seguir. Mais elas non quedan satisfeitas, abúrrense desa comunicación interesada, precisan máis palabras, máis fregas, porque no acto de comunicar habita a masaxe que pode manter vivo o entusiasmo e a ledicia.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO