martes, 30 de septiembre de 2014

ANTES DO DIVORCIO

ANTES do divorcio só procede algo sensato: establecer o xeito de que ningunha parte quede claramente desfavorecida. Cos matices que se lles antollen, a analoxía acae ao que está ocorrendo coa falta de acomodo territorial en España. Durante gran parte do tempo transcorrido desde a última Constitución, optouse por enganos eufemísticos. O primeiro nace do propio texto constitucional ao confundir peculiaridades culturais con privilexios económicos ; e a segunda polo truco ao que xogaron os dous partidos maioritarios e os nacionalistas facendo crer que existía lealdade e interese común, cando todo evidenciaba a conveniencia numérica para que cadrasen a gobernabilidade do Estado por parte duns e a preparación a conciencia do día da separación por parte dos outros. No medio, o resto das comunidades que, históricas ou non, non estaban dispostas a ser menos ca ninguén, de aí a inercia do café para todos, pois, parece lóxico, non se acaba de entender por que se é bo o cupo para vascos e navarros non o ha ser tamén para cataláns, andaluces e murcianos. A non ser que aceptemos sen máscara que os separatistas chantaxean a ferro quente polo seu afán irrenunciable de non ser coma todos nin estar dispostos a colaborar solidariamente.
Neste momento -repartan as culpas como lles apeteza- está claro que hai dúas partes do territorio que traballan para conseguir o divorcio, deixémonos de panos quentes. Toda a súa política, como vén sendo desde que perderon o medo á involución militar despois da morte do ditador, non busca máis nada que lograr unha soberanía plena. Negar isto é perder moito tempo. Aceptalo é situarnos no camiño da solución menos mala, porque cantado está que ningún divorcio resulta favorable para ningunha das partes, do mesmo modo que o está que se un quere irse, por máis que unha parte ceda, o único que se logrará será unha separación inxusta. Así pois, só queda un último intento: retocar a Constitución coa maioría de votos posibles deixando ben claras as liñas de financiamento das comunidades (todas por igual), dando a autonomía que se considere beneficiosa pero esixindo a lealdade imprescindible e establecendo moi claras as condicións para quen desexe marchar. Se aínda así (como parece que será) algúns insistiran en que desexan marchar, que marchen. Pero coas contas claras e respectando ao milímetro as regras democráticas.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.