PASEO DESPOIS DO DESMAIO

FOI polo serán que meu pai e máis eu levamos a alegría. Desproporcionada case seguro para quen non vivise o comezo da mañá. Como vén sendo máis habitual do desexado, ao pouco de se erguer a meu pai deulle unha volta. Os médicos téñeno pacientemente observado e non dan coa razón única, pois, a parte da principal que non é outra ques os oitenta e oito anos cumpridos, as goteiras son tantas e de tanta gravidade que difícil é saber o peso de cada unha nos desmaios que o aflixen. O innegable é que perde a color, decae repentinamente e, se non se lle bota man, cae coma ao chan coma un morico de pedras. Chegado a este punto, deitado correctamente e despois dun longo descanso, vai recuperando a color e unhas forzas moi minguadas. Con tal inicio de día, nada facía prever o fermoso paseo do serán.

Despois de merendar á fresca no xardín algo de froita e un iogur, sen dicir para que buscou o bastón que mellor lle acae e deu en andar decidido pola leira abaixo. Dada á súa inestabilidade e frecuentes caídas acompañeino aínda que non mo pediu, mais axiña entendín que nada lle podería dar maior ledicia que levarme ao seu carón na súa improvisada excursión pola finca. Facendo as paradas que o corpo lle pedía, examinou guindadas na herba como as ameixas madureceran todas a un tempo e non se daban comido, a previsión de bo ano para as mazás, o mal que lle sentara unha xeada á noceira e á cerdeira, o ben que medraban os salgueiros plantados non hai moito e o abrigadiña que queda a casa na medida en que van medrando os castaños do souto que tapan o norte. Non puido faltar o lamento pola perda das abellas nin a satisfacción da vista que se pode gozar nestes días abertos, azul no ceo, verde e ouro no val. A pesar do esgotado que estivera pola mañá, soubo equilibrar forzas para falar e andar, para revisar como quedou arranxado o hórreo despois de que o tellou e, por detrás do pombal, levoume ata onde os kiwis levan anos sen dar froito, din uns que por falta de femia, outros por mal podados, o caso é que estéril. Nun momento vexo que sen pensalo se agacha con flexibilidade impropia dos últimos tempos e me sinala cara o medio da follaxe: mira, mira aí! Que?, pregunto sen ver nada. Non o ves? Un kiwi, o primeiro! E vinos aos dous. Ao froito pequeniño e mais a súa cara de incrible ledicia a pesar de que xa comezaban a faltarlle de novo os folgos.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO