lunes, 21 de julio de 2014

DUELO AO SOL


No carozo do verán, cando o sol máis peta, antes de que “a casta” política nos deleite coas súas novidades de vacacións (pantalón de deporte, carreira ao trote), os intelectuais cítanse con manifestos coma nun duelo dos da infancia, naqueles nos que, ao sol, entre po e soidade, os dous máis rápidos do oeste se dispoñen, fronte a fronte, a ver quen dispara máis rápido. Quen primeiro disparou, pero ao parecer só enrabechando aos contrarios, foron os “Libres e iguales”, con Mario Vargas Llosa á cabeza. Mais de inmediato os “federalistas”, con varios escritores como estrelas, ademais de catedráticos e xornalistas ligados ao xornal “El País”, disparan con pólvora mollada porque ao final, xa o verán, todos marcharán de vacacións e Más, o máis pillo da redonda, seguirá coa súa ameaza de roubo de cabalos, prender lume ás facendas de quen non se ateña aos seus caprichos e mandando sen lei.
Ao parecer este duelo de manifestos arrincou porque Rajoy e Mas van falar. Temen os comandados por Vargas Llosa (queira ou non é el o máis visible do grupo, fose ou non quen impulsou o escrito) que o encontro sirva, coma en negociacións anteriores, para que a chantaxe do medrado Mas acurrale a Rajoy sen saída, a non ser concederlle un privilexio económico coma o dos vascos e das vascas, algo que, sen dúbida, vai contra a igualdade e a solidariedade de todos os cidadáns que en 1978 comezaron a aventura dunha España democrática. Pretenden, ademais, dar acollida e consolo a aqueles cidadáns de Cataluña que, por non ser secesionistas, se poden sentir illados e sós. Os Almudena Grandes, Montero, Caballero Bonald, Ontiveros, e outros ( aquí ninguén alcanza a talla dun Vargas Llosa para ser o “chico ou chica” da película) avogan por unha España que renove as autonomías nun federalismo europeo no que a lealdade e a cooperación recíprocas sexan as bases dunha convivencia solidaria e sen prexuízo dunhas comunidades contra outras. 
Lin os dos manifestos con detalle e os dous me gustan. Parécenme complementarios. Hai tempo que veño escribindo de acordo co diagnóstico dos asinantes de “Libres e iguales”: “El nacionalismo antepone la identidad a la ciudadanía, los derechos míticos de un territorio a los derechos de las personas, el egoísmo a la solidaridad.” E manteño que durante todos os anos de democracia, con métodos arteiros, os nacionalismos ricos, manobraron con tácticas opacas para conseguir privilexios a costa da soberanía do resto dos cidadáns de España. Certo que as propostas deste manifesto aparentan máis pechadas e belixerantes, intransixentes incluso, asentándose na actual Constitución, pero non me parecen tan inmóbiles coma para non aceptar cambios sempre e cando se garantisen as condicións que o manifesto dos federalistas esixen. Porque cun talante menos ríxido, o segundo manifesto por orde de aparición, aínda propoñendo un cambio centrado na autonomía lexislativa nunha cámara territorial e nun federalismo con dirección Europa, encárgase de aclarar que esa transformación haberá de contar con “una financiación justa y equilibrada, basada en los principios de igualdad de derechos de los ciudadanos, de solidaridad entre los territorios y de ordinalidad, en el sentido de que ninguna comunidad se emprobrezca por causa de la referida solidaridad”. Ao final, complementarios. Talvez aos segundos nos lle guste a contundencia e claridade do diagnóstico dos primeiros, e aos primeiros a aparencia de docilidade dos segundos, pero no fondo están dicindo o mesmo: a aventura do secesionismo sería unha desgraza para España; non se debe permitir que dure máis esta inestabilidade territorial que a algúns tantos privilexios lles está regalando; debemos, seguindo os pasos constitucionais, lograr un equilibrio e solidariedade entre todas as comunidades de España, respectando, coma xa se fai, as peculiaridades de cada unha; e convén alentar á cidadanía para que reflexione a fondo sobre a gravidade do enredo que algúns alimentan con boa dose de populismo. 
O duelo ao sol, ao remate, non está entre manifestos nos que os seus impulsores  poderían terse reunido para sacar un conxunto, limando asperezas dun e aguilloando o morno do outro, senón no desafío groseiro e pasado de ton ao que a “casta” política catalá lle lanza ao resto dos cidadáns españois. Din os contrarios ao estilo de “Libres e iguais” que agocha outro estilo de nacionalismo español e que con tal contundencia só se logrará que os cataláns aumenten o seu descontento, atopándonos moi pronto con resultados democráticos que apoien aos máis claramente secesionistas. Non entendo tales argumentos cando xa comprobamos a onde se chega pola vía da concesión á defensiva. Se cadra o que necesitan moitos cataláns é escoitar outras voces, por cruas que soen, para saber onde os poden levar quen lles enchen a cabeza de paxaros. Sexa como sexa, este duelo ao sol (sen pistolas, que son para enredos de nenos ou películas), debería reunir a libres e iguais xunto cos federalistas transformadores nun gran fronte que lograse convencer  a tódolos cidadáns que xuntos e solidarios nos iría moito mellor. 


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.