BALEIRADA pola vía rápida a ilusión do fútbol, o país deseguida se enganchou á distracción da proclamación do novo rei. Mesmo por internet, en mostra de rápido enxeño, unha inventada carta de Don Juan Carlos a Del Bosque resumía o acontecido: "Me llena de ilusión y satisfacción ver que ponéis tanto empeño por regresar de inmediato de Brasil para asistir a la proclamación de mi hijo como rey". Esqueceulle engadir: e á miña nora como raíña. Porque se algo preocupaba era a incerteza da resposta da xa raíña Letizia. Ao meu parecer séntalle moi ben pasar de princesa a raíña, mellorou moito tanto en elegancia coma na súa presenza. Aínda así coincido con aqueles que se manifestaban inseguros. Non por falta de ambición nin tesón. Iso dáselle por suposto. Pero si por esa irredutible ansiedade que asoma na delgadeza esaxerada e no seu rostro por máis que o perfilen os mellores cirúrxicos da beleza facial. E non entendo a razón de tanta ansiedade, todos a vimos presentando o telexornal e sabemos da súa condición, ninguén se vai estrañar de que nos primeiros pasos non estea ao ritmo de quen por berce mamou reinado. Pero iso é o que lle ocorre ao afán de perfección: nunca se alcanza o obxectivo e a ansiedade acaba por roer todo esforzo por aparentar o que un non é.
Sen que ninguén me dea vela, a min paréceme que o máis acaído para a nova raíña é estar pendente das súas fillas. En canto as atende con maternal rigor e procura que dende a nenez se adapten para non se ver na necesidade de pasar polos dez anos intensivos de instrución aos que ela se viu obrigada, dá a impresión de que a súa expresión gana en naturalidade, perde ese riso forzado, ansioso, e recupera unha miga de tenrura. Porque o peor de toda esta aprendizaxe forzada é o resultado forzado da súa compostura. Ri, pero non vemos riso; pretende ser amable, pero non se ve amabilidade; estírase en busca de porte señorial, pero non aparenta tal señorío. En definitiva: falta serenidade real, algo que ela podería superar con éxito se permitise anacos de tenrura dos que tan afastados adoitan estar os que realmente son reis. Así pois, e disimulen que siga neste papel de asesor real, debería a nova raíña mostrarse moi pendente das súas fillas e outras persoas débiles e inocentes nas súas aparicións públicas e, sobre todo, relaxarse moito, porque con tensións perfeccionistas non se gana un reino.
PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.