lunes, 2 de junio de 2014

NO PALCO E ARREDORES


Probablemente xa esqueceran que a semana pasado se xogou en Lisboa un partido. Non o máis importante do ano nin do século, porque ese sempre será o próximo, pero si de grande importancia e no que se citaron polo alto e polo baixo milleiros de seguidores, negociantes, fanáticos e amantes do fútbol, do espectáculo, dos negocios e das relacións. O que pasou é imposible que non o saiban. Só quero referirme a algúns aspectos máis centrados nos arredores ca no propio céspede.
No palco de autoridades, a que máis me chamaba a atención era a raíña Sofía. Para min que pasou moito frío e sufriu por cumprir coa súa obriga. Non me doe, no soldo e na elección de ser o que é vai a penitencia, pero chamaba a atención. Apenas un sorriso ao seu acompañante ( o presidente do Atlético, pois para o rei non mirou nin mantivo o menor xesto en todo o que durou a festa) e logo cara de moita pena, de aburrimento. Un pouco cruel obrigar a esa muller a soportar tres horas inútiles. Todo sería igual aínda que ela non fose. Pero alí aguantou sentada, hierática nalgunhas ocasións, cun sorriso forzado a maioría, firme e tesa. O rei, como é costume nos últimos tempos, cun físico que avanza irremediablemente á confusión co de seu pai, intentado caer simpático e recuperar o prestixio perdido. Pero sen éxito. Incluso unha mínima gracia que intentou co exfutbolista Plantini, agora non sei se presidente da UEFA ou de calquera outro organismo futbolístico que regala moita fortuna e poderío, saíulle furada, pois, non sei se porque non entendeu ben o francés do monarca ou porque é así de antipático, o francés regaloulle un oui coma quen lle dá o primeiro óso que atopa ao can que estorba. O máis elegante de todos, con moito, o presidente de Portugal, discreto, natural, aberto e fino coma bo anfitrión. Como invisible pasou o presidente da Comunidade de Madrid, non así a alcaldesa da capital, esa nunca pasa desapercibida, talvez sexa así a condición de quen derrama atrevemento por riba da ignorancia; esa alcaldesa, que fala do seu marido en terceira persoa e non me estrañaría que en calquera momento nos veña co plural maxestático papal, destaca, aínda que só sexa por dous segundo de primeiro plano, por tanta personalidade que regala por aló onde sexa que vai. Tamén se sentaba, como non, entre as autoridades máis sobresalientes o presidente do goberno, cun riso nervioso toda a noite, incómodo por non poder saltar e berrar coma un fanático do Real Madrid; pasouno mal, moi mal, notábaselle incómodo nesa posición de neutro falso, de ecuánime equilibrado que maldicía por non poder gozar do espectáculo cos seus amigos de Pontevedra, puro na boca, insulto ao árbitro e aos inimigos na cancha, alborozo e apertas nos momentos de euforia e gol, como así o fixo o presidente millonario, Sr. Pérez, non sabemos se preocupado polos 600 millóns de euros que se xogaba ou porque leva o veleno dos fanáticos no corpo. O certo é que o palco era todo un síntoma dos intereses entre tanto xogo, pan e circo, negocio e paixón. Detrás, agochado, pero sen conterse no momento crucial do encontro, sentaba o esposo da alcaldesa de Madrid, antes o mellor presidente da democracia segundo lles fai dicir aos que del dependen e aos medios afíns; este, non resistiu tanta tensión e no momento máis exultante da celebración, case salta por riba dos veciños para felicitar ao seu amigo da alma, presidente Florentino, negociante Florentino, dono de Madrid Florentino. Así o recolleu nun despiste que axiña corrixiu a televisión española que esaxerou en medios e enviados para retransmitir todos e cada un dos instantes máis importantes de tan especial acontecemento. Hai abrazos, coma o de Aznar- Pérez, que deberían imprimirse na memoria. 
Fóra tamén do céspede e do palco, merecen atención dous detalles. Un a reacción excitada e ata a sospeita do xogador Alonso, Xabi me parece, ese que viste de Dutti para complementar os ingresos febles que o fútbol lle proporciona. Ese señor non me parece que estivera moi asentado durante a noite. Patadas, berros, saltos, carreiras ao céspede, abrazos, alporizo alarmante de quen xa non é un neno. Non son quen para xulgar a conduta de ninguén, pero non parecía que gobernase de todo as súas reaccións. E logo, por último, o paradigma do narcisismo moderno. A reacción para as cámaras buscada toda a noite polo ídolo deste circo. O neno mimado que chora cada fallo. O caprichoso que celebra para el só, só para el, os seus goles, os seus éxitos, a súa obsesión por ser o máis guapo e mellor. Nunca gustei deses ídolos de barro que a sociedade nos presenta coma heroes. Manteiga e non heroes é o que son. Estes malcriados millonarios que serven de modelo aos nosos adolescentes nos seus ideais, desde esnaquizar a pel con pinturas ata o estilo de vida que se considera insuperable, teñen o seu exemplo máximo nesa figura de atleta grego que busca a cámara para lucir musculatura, poder e fachenda. Foi unha estupidez a celebración tan grotesca do xogo acabado, vencido e gañado por outros. Algo que o de Madeira debería tratar a tempo se non quere acabar tirándose nas augas como lle pasou a Narciso. En fin, que onde se coce de verdade o bacallau é fóra do céspede, no palco e arredores. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.