RUDEZA E TENRURA

DESTACABA no grupo de homes que brincaban nun claro de praia conquistado a pelotazos; era o máis enérxico, agresivo, bardallas e barulleiro. Pasa, tira, pero tira, mamón!, berraba de seguido. E corría coma un cabalo desbocado espetando os pés na area, pegando unhas freadas coma un todo terreo de enorme potencia rexendo os pneumáticos e sachando nubes xigantes de po no deserto. Entregábase ao xogo, a dirixir, berrar, meterse cos compañeiros, rirse a gargalladas deles e provocalos. A cada paso refrescábase na auga e cada vez que entraba ao mar era coma se un cachalote brincase, pegase chimpos ou se envorcallase. Vide, veña, vide, non sexades cagados, encirraba nos compañeiros que se entregaban con máis constancia ao xogo da pelota. Como ningún lle facía caso, correu detrás do que elixiu amedrentando a nenos, anciáns e cantos no seu paso se cruzaban, tiña que pillalo e pillouno. O perseguido resistiuse unha miga pero non foi quen a facerlle fronte: coma se fose un pequecho arrastrouno ata a auga, elevouno e deixouno caer de bandullo, estalando coma unha bomba de palenque. Canto máis protestaba o guindado, máis se ría el. Nin que dicir ten que suaba a picho; non lle faltaría moito para os dous metros. Cando collía a pelota, sen miga de técnica, pateaba nela, na area, nos pés dos contrarios, arrincando con ela e corría coma un tolo sen saber ben cara onde ía. Non había quen o parase.

De súpeto, ordenou: parade, parade todos, que paredes, dixen! E todos se detiveron, e acabouse o partido en seco e rematouse toda excitación. Un neno baixaba pola area cun pucho máis grande ca el, andando co equilibrio mínimo de quen está en etapa de rodaxe, dicindo: papá, papá. O papá correu oda el, xa o perigo anulado, aniñouse e meteuno dentro dos seus brazos, e faloulle baixiño, e bicouno tantas veces que foi o neno o que se rebelou o apartou de si. Despois guindouse na area, púxoo a carranchapernas enriba del e permitiu que o fillo lle tirase dos cabelos, o mordese, bicase, babase e lambese. Tiña tino de que non caese coas súas mans grandes, pero apreixábao con tanta delicadeza, e faláballe tan a modo, e ría tan alegre e doce, que ninguén diría que era o mesmo home. Antes de marchar e deixar de miralos, o neno quedaba petándolle coas dúas mans na barriga, pum, pum, e el, coma se recibise caricias de pluma, gozaba e ría tranquilo.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO