QUE A GUSTIÑO SE ESTÁ NA VERDADE

DENDE que o actual goberno non me mente, estou na gloria. E que eu a mentira leveina sempre moi mal. Se cadra porque foi dos primeiros pecados que me ensinaron a confesar. Cando aínda non tiña conciencia nin posibilidades de pecar, atordado por non dar con ningunha culpa grave como para lle dicir ao confesor, agarreime ás mentiras como táboa de salvación. Como sempre temos algo que ocultar e eu dende cativo tendía a contar as cousas non moi apegadas á realidade, descubrín que escudriñando no fondo da conciencia podía atopar algunha mentira, comodín que nos momentos do exame de conciencia me salvaba de quedar coma un parvo sen nada que confesar. Pero, ao mesmo tempo, collinlle manía, a ninguén lle gusta convivir cos pecados de infancia.

Co novo goberno gozo dunha tranquilidade completa. Antes, xa se sabía, Zapatero era un mentirán descarado, non se podía fiar un del nin para saber en que mes estabamos, pero agora, co novo goberno, mentira nin unha. E nótase. Un vive coa tranquilidade de saber que non imos medrar economicamente, que as medidas que se toman non terán efecto inmediato, que continuará aumentando o paro, que todo será moi duro e que haberá que sacrificarse aínda máis. Será difícil, que dúbida cabe, pero somos sensatos, serenos, responsables e aceptamos con madurez aquelo que nos di un goberno valente, que colle o touro polos cornos e actúa como hai que actuar: dicindo a verdade. En definitiva, que cando un goberna como Deus manda, con sentido común, servindo aos intereses de todos os españois e sen mentir, nada hai que temer. Por suposto que é moi pronto e ninguén leva milagres na carteira unha vez acabada a campaña electoral, pero escoitar cada día verdades inmensas, evidentes e incontestables proporciona unha seguridade e confianza impagables. Algún desconfiado poderá pensar: as verdades dicíanse antes, na oposición, agora non. Si tal. Continúase con idéntico amor á verdade. O goberno cumpre o prometido con creces e, se os efectos se atrasan, abondo fai con aceptar unha herdanza tan velenosa. Certo que antes o peso da responsabilidade caía de cheo na ineptitude e maldade do presidente, para nada no contexto internacional, e que agora xa se recorre con frecuencia ao escenario, á situación complexa, á dependencia de Europa e outras circunstancias externas que non todo o fían ás decisións autónomas e rápidas que ían transformar isto en tempo inmediato, pero xa sabemos que nada é para sempre e que tamén iso variará. En canto a situación global mellore, e oxalá sexa canto antes, verán como de novo volvemos á importancia das medidas tomadas, pero dende que goberna este goberno, nunca antes, ningunha anterior serviu para nada. E esta é a verdade, e debemos soportala sen protestar, porque nela estase moi a gustiño.