domingo, 26 de junio de 2011

EL PAN DE MIS HIJAS

Sorprendente a previsión e conduta conservadora de algúns dos máis coñecidos transgresores. Hoxe leo nunha entrevista a Sabina que ten creada unha sociedade denominada El pan de mis hijas (incluso inventando o nome dunha sociedade mercantil desmostra que enxeño non lle falta) mediante a cal gran parte dos beneficios dos seu traballo nin os ve, van directamente para elas e a súa nai que llos xestiona. Miren por onde, o crápula máis consentido  (teño a seguranza de que gran parte das nais do país sería indulxente se unha filla caese na súa verborrea seductora, pícara e dipsómana agora apaciguada) comportándose coma un burgués catalán, previsor e paternalista, responsable do futuro da súa proxenie, el que andara de bar en bar por Londres tocando na guitarra antes de converter o Mondrágara no refuxio dos máis atrevidos e intelixentes pecadores. 
Algo parecido acorrérame ao coñecer as últimas preocupacións de Roberto Bolaño, el saltando de Chile a México, a Europa, buscándose a vida coma un trotamundos detrás das letras e do ritmo da súa prosa, entregando a súa vida polo seu soño, para rematar case obesesionado nos últimos anos con escribir cunha finalidade pura prosa: que os seus fillos Alexandra e Lautaro quedasen económicamente cubertos grazas ao seu esforzo literario. 
Unha hipóstese que se me ocorre- o máis probable unha parvada- é que en realidade non son eles os calculadores e sobreportectores pais que pretenden eliminar as dificultades da vida aos fillos, senón que pola súa propia necesidade soen atopar mulleres que os proetexen e, de maneira proxectiva, obríganos a aprender as vantaxes de prolongar esa protección aos seus propios fillos. Falar por non estar calados, claro, pois calquera fai o que sexa polo pan dos seus fillos. Outra cousa é se para as criaturas resultará máis beneficioso espertar cada mañá nese confortable colchón regalado polos pais  ou espelirse para atopar o seu propio camiño. Se cadra para isto, con ser eles quen son, nin Sabina nin Bolaño teñen unha resposta na punta lingua, e mira que a teñen ben afiada calquera dos dous...

O CAPITALISMO DO DESASTRE


O DOCUMENTAL titulado A doutrina do shock, do que é protagonista Naomi Klein, peca de falta de espírito crítico. Sería moito máis convincente se contase con opinións que rebatesen ou escaravellasen nas contradicións posibles da tese que se mostra. Con todo, paréceme moi necesario velo. O argumento séguese ben: así como no campo psíquico, Ewen Cameron ideou técnicas de control nas que mesturando electroschock con privación do sono os pacientes sofren unha desestruturación da mente para inducilos a novas crenzas, no mundo económico e social, Friedman e o seu equipo de Chicago, baixo a dirección do austríaco Friedrich von Hayek, convenceron a pensadores e gobernos da necesidade do aplicar a teoría do shock para o progreso e o mantemento das esencias do capitalismo. Se non se intervén, se damos liberdade plena, os mercados, sabios, saberán regularse e buscarán a saída máis saudable. Contrario á filosofía do New Deal, preocupada por poñer a traballar aos cidadáns grazas ao investimento público, os economistas da escola de Chicago defenderon a liberdade dos mercados e a conveniencia do shock como elementos reguladores.

Convencida Klein de que en tempos de caos coma o que vivimos é imprescindible analizar a historia, realiza un percorrido curto, fixándose no Chile de Pinochet (laboratorio das teoría de Friedman), a Arxentina de Videla, nos gobernos coincidentes no tempo de Reagan e Thatcher e na caída da mundo soviético. A través destes acontecementos históricos vai constatado como en todos existe unha coincidencia: liberdade de mercado como modelo absoluto no que os servizos públicos ou pasan a mans privadas ou simplemente desaparecen. Os piares non se disimulan: recorte de gasto público, recorte do tipo fiscal, eliminación da propiedade do Estado na industria ou calquera institución que sexa apetecible para a propiedade privada. Friedman atopou en Pinochet un aliado firme á súa recomendación de aplicar unha terapia de shock, dolorosa, pero imprescindible para acabar co mal. Para isto cómpre sempre un inimigo, durante un tempo o comunismo, despois o medo, o medo ao terrorismo. Pero sempre cun inimigo poderoso enfrontado que xustifique as medidas máis drásticas. Reagan e Thatcher continuaron en idéntica liña. Convencéronnos de que este era o camiño, pois a vitoria estaba á vista: conseguiron derruír o grande inimigo das repúblicas que xiraban arredor de Rusia. E así ata esta crise do 2008 na que esbourou o mundo financeiro para agora, neste tempo de paro e privacións, non nos quedar outro remedio que salvalos baixo ameaza de catástrofe maior. Un capitalismo salvaxe, sen control, chega a facerse dono do mundo. Non é tan inxenua Klein como para responsabilizar da crise unicamente ás ideas de Friedman, pero sostén que as ideas inflúen nos feitos. E a doutrina do schock resulta nefasta.

miércoles, 22 de junio de 2011

A HISTORIA DE ELÍAS E CHRISTIAN

E a de seus pais, a do mundo acomodado e dun campo de refuxiados, a da violencia, a da perda,  a do acoso, a da dor , a da morte. Estas son as historias que sutilmente, encadeadas, nun ritmo que te anestesia, cunha sensibilidade finísima nos conta Susanne Bier en "En un mundo mejor", traducida así en español, cando orixinalmente é A vinganza. Unha película fonda, serena, tenra, delicadísima. A historia podería ser a de dous amigos que van medrando e se unen diante do mundo hostil: dunha escola na que o matón atemoriza, na que os profesores realizan conciliacións inxenuas, na que hai que mudarse de ambiente no caso de Chistian despois da perda da  nai, na que hai que reistir mentres, como lle sude a Elías,  os pais se van separar. Podería ser a historia dunha parella acomododa que se sente baleira e esgazada a pesar de dous fillos sans, escolarizados, ben medrados, nunha ambiente ecolóxico e precioso de Dinamarca. Mesmo contarnos a violencia groseira e salvaxe dun lugar de África onde o señor das armas comete as maiores atrocidades. Pero é moito máis: é a resistencia dun estilo de paz fronte a tanta violencia e desgraza, o valor da constancia e a fe e a aposta pola eficacia da firmeza na non violencia, na esperanza de que a tenrura regresa, de que pode aparecer a voz ou a man ou a mirada que te recupera no último instante. "En un mundo mejor" é unha película obrigada para traballar nas tutorías dos institutos. Para reflexionar. Para ver dúas, tres veces, e utilizar a pausa, a reflexión, o diálogo, volver a ela, repasala, criticala, analizar os pasos e condutas de cada un dos protagonistas: ver o silencio rabioso de Christian, a doce dependencia de Elías, a firme, intelixente e incrible bondade de Anton, a lóxiga das reaccións da nai de Elías, o desconcerto e desespero do pai de Christian. É unha película para apreciar a súa color, a súa música e  o seu ritmo. Pero, sobre todo, para aprender e palpar que, aínda cando o veo da morte dun ser achegado nos sitúa diante da máis triste das evidencias ou cando parece que as desgrazas se amorean sen remisión diante dun, seguir vivindo, esperando, perdoando e comprendendo é posible. Vence sobre a vinganza un mundo mellor. Non a perdan.

martes, 21 de junio de 2011

SÓ OS ESTADOUNIDENSES?

A medida que se profundiza en el carácter nacional de los estadounidenses, se ve que han buscado el valor de todo en este mundo sólo en la respuesta a esta pregunta: ¿cuánto dinero me va a reportar? 
Alexis de Tocqueville. 
Repito: Só se percibe isto profundizando no carácter dos estadounidenses?

lunes, 20 de junio de 2011

MÍRATE, ES BOA

EU SEI QUE ES BOA

Esquezamos Brasil, España, Portugal, Serbia. Esquezámonos de todos eses escenarios polos que te vas deitando, dando mágoa. Eu lémbrote así.

domingo, 19 de junio de 2011

CLARENCE CLEMONS

MAHLER

PASARON A LIÑA VERMELLA

Non. Violencia non. De ningunha maneira. Iso é cavar a fosa do estado democrático. Evidentemente. Ninguén no seu san xuízo pode admitir este tipo de situación. Co traballo que custou alcanzar a democracia. Co duro que resulta vivir en liberdade e mellorando a xustiza e o benestar da maioría da poboación.Como se atreven? Como é posible que manipulen, terxiversen, escandalicen, atemoricen, intoxiquen e confundan á poboación con tanto descaro? Que axiña chegaron á unanimidade, á prevención, á protección sen disimulo, á mentira desvergonzada. Tardáballes un motivo para converter en traxedia e fin do mundo algo que non deixa de ser unha anécdota ao lado de situacións diarias de degradación e perversión da democracia, intentando tapar que isto é o que pasa por asociar de maneira constante e impune negocios con política, intereses de minorías sen piedade coa permanente persuasión de que é na mercantilización e na falta de respecto á persoa onde radica a esencia desta sociedade. Isto é o que acontece cando aínda se nos quere convencer que os bancos non teñen a culpa, os políticos tampouco, o sistema tampouco. Quen ten a culpa? Haberá, como dicía o presidente da AEB, don Miguel Martín, que fuxir de toda dialéctica de buscar culpables porque iso non ten ningún sentido práctico? Será que, segundo as súas mesmas palabras, debemos fuxir de calquera razoamento que consista en saber quen foi o culpable de estar como estamos? Buscamos ou non buscamos culpables? Claro: son sen dúbida os culpables de impedir a entrada no Parlamento – lugar sagrado da democracia- estes violentos que berraron e amedrentaron con sparays aos elixidos polo pobo, digo, seguro que son estes os culpables da depresión económica, de crear burbullas na construcción, de concentrar a riqueza a niveis escandalosos en poucas mans, os encargados de aniquilar os servizos públicos en beneficio dos seus egoístas intereses. Seguro que eles si son culpables. Pero non o son os que enredan cos cartos de todos, os que prestan e retiran crédito cando lles peta, os que agochan as riquezas estrañas en paraísos fiscais para non pagar impostos, os que crean estructuras retortas e intocables para que ninguén poida seguir as súas pistas e quen sen escrúpulos nos indican que o único camiño de salvación é suprimir postos de traballo, servicios sociais como sanidade e educación e facer recaer todas as consecuencias dos seus enredos sobre os que non tiveron arte nin parte na súa causa. Por suposto que non me gusta a violencia de catro persoas indefensas contra os representantes elixidos democraticamente, pero menos me gusta a violencia limpa, amparada en sistemas de protección inmaculados que sempre lle permiten saírse coa súa aos que nos levaron a este estado de cousas. Hipócritas. Claro que non desexo o desorde nin a anarquía, nin o asamblearismo inútil, nin as ilusas propostas desesperadas de quen perdeu o norte. Pero menos e máis perigoso e máis violento e máis insufrible se me antollan a permisividade coa que se soporta conducir á xuventude a non ter futuro, a catro millóns de persoas a non ter traballo, a seguir submisos á interesada e constante intoxicación que aliena e confunde á maioría da poboación. Que esperaban? Que esperan? Seguir triturando as esperanzas do máis vitalista da sociedade, esnaquizar o progreso de anos e sacrificios de xeracións, conducirnos sen a máis mínima resistencia nin desorde, coma cordeiriños mansos, ao matadoiro do silencio de quen acata sen rechío? Claro que se saltaron as liñas vermellas, sr Mas, vaia se as saltaron. Levan anos cruzando a perigosa liña pregándose aos caprichos dos especuladores, dos que venden fume, dos que din traer riqueza cando nos enfían cara a destrucción. Por suposto que hai liñas que nunca se deberan saltar. Por suposto que esta actuación persistente, chulesca, frívola, corrupta e irrespectuosa coa cidadanía non podía acabar ben. Como pensaban que acabaría? Asústense. Asusten. Esaxeren. Atemoricen ás persoas de boa vontade. Fáganlles crer que o sistema periga por uns centos de desesperados que se poden infiltrar entre pacíficos e indignados mozos, parados, fartos de tanta manipulación e engano. Non é tal. O sistema periga e está a piques de quebrar e de esbourar e esbourará se non se para este despropósito, se non se frea o abuso humillante dos defensores dunha ideoloxía maligna e viciada de raíz que só pretende o beneficio polo beneficio, sen importarlle quen queda na cuneta, sen situar no xusto obxectivo a dignidade da persoa e a saúde e a educación e a vida sobre a riqueza pola riqueza, a explotación do máis débil e a idolatría dos cartos amasados en poder. É indigna esta indignación que están causando. É vergonzosa a unanimidade, autodefensa e corporativismo mesquiño polo que nos queren facer crer que a culpa de que todo se vaia ao garete é de quen se rebela, quen esixe e quen pretende que isto se pare e colla un rumbo distinto porque así imos mal, realmente mal. Durante a crise na que tivo que intervir o presidente Roosevelt nos anos 30, un grupo de sindicalistas e axentes sociais entrevistáronse con el para forzalo a que tomase medidas en favor dos que padecían as peores consecuencias da depresión. O presidente díxolles: moi ben, pois agora, despois de me contar todo isto, saian á rúa e obríguenme a ter que facelo. Pois iso: hoxe os políticos necesitan que se saia á rúa, sen violencia, e se lles obrigue a facelo. Porque pasaron as liñas vermellas, porque están abocando á cidadanía a indignada desesperación.

lunes, 13 de junio de 2011

NON DEBERIAMOS FIARNOS?

Di Javier Marías na súa última novela: Nuestras convicciones son pasajeras y endebles, también nuestros sentimientos. No deberíamos fiarnos. Non deberiamos fiarnos?

domingo, 12 de junio de 2011

FACENDO BOCA

A semana próxima actuará na Coruña John Mayall. Cos seus 78 anos, non lle mete medo seguir actuando en directo. O blues colabora na saúde, invita a levar mellor a vellez. Escoitámolo para ir abrindo boca.

MORRER COMA UN RÍO

José L. Sampedro responde hoxe ás preguntas do dominial dun xornal de Madrid. Cos seus 94 anos demostra unha vez máis o poder da reflexión. En contra das tres palabras que parecen a esencia desta sociedade: productividade, competitividade e innovación, el propón: vitalidade, cooperación e creación. Palabras que non levan a converter todo en mercancía senón que van detrás dun progreso humano no que desaparezan as loitas, nas que nos entendamos e na que a liberdade non sexa a de uns cantos, a liberdade ha de ser para todos ou non é. Entrevista interesante que merece lela con calma para pensar.
Con todo,  de  canto di, quédome con isto: El río trisca montaña abajo, luego se remansa, y llega un punto, como estoy yo, en que acaba. Mi ambición es morir como un río, ya noto la sal. 

TRAXEDIA GREGA

A proba de que Rubalcaba é o único que neste momento pode inquietar algo ao PP está na rabia coa que os columnistas máis achegados ao partido da gaivota se lanzaron contra el. Xa comezaran a quecer motores antes da admisión pública da súa candidatura, pero en canto se confirmou, como a unha soa orde de disparo a matar, as plumas máis molladas en saña iniciaron a campaña de desprestixio programada contra ao que eles gustan chamar Fouché. As críticas, das máis suaves ás máis acedas, puideron lelas igual ca min: que se realiza manobras sucias na escuridade desde hai vinte de anos, que andou nas cloacas máis cheirentas do GAL, que protexeu a Felipe González nos seus peores momentos, que andou en tratos cínicos cos da ETA, que é a traidor ata dentro do seu mesmo partido, que foi cómplice de Zapatero nas súas peores decisións, que causou o deterioro tan triste da educación en España ao promover a LOGSE, en fin, ata se rebaixaron ás críticas menos elegantes con iso de que, ademais de vello e amarrado, non é moi agraciado. Por suposto que para quen leva tantos anos de vida política sen respiro non é difícil atoparlle eivas na súa actuación. E Rubalcaba sen dúbida ten as súas, aínda así, neste momento, atrévome a ser categórico por unha vez: non hai político en España da súa talla. Como parlamentario non atopa contrincante. A súa oratoria é de argumento fino, racional, pausada e crible. Pode un coincidir ou non cos seus argumentos, pero quen con el debate sabe que se expón a razóns poderosas, a ironía elegante e nervios da flexibilidade dun vimbio. Falta o primeiro debate parlamentario no que o vise perdido, falto de reflexos, sen ideas, sen saídas ou escapes intelixentes, iso que en moitas ocasións véselle que non está precisamente descansado. Tanto ten que o asunto se refira a terrorismo, educación ou economía, os seus razoamentos están sempre ben fiados, racionais, sen miga de populismo ou simplezas baleiras das que estamos afeitos a escoitar. Tanto é así, que mesmo nos mitins, o lugar menos adecuado para a reflexión e a calma, o discurso de Rubalcaba resiste e sostén a seu equilibrio aínda estando rodeado de bandeiras, slogans e berros de campo de fútbol. Porque é sobre todo un comunicador cun equilibrio exquisito. Manexa os tempos na exposición, regula a cantidade de información, utiliza as comparacións cunha pedagoxía de auga limpa, sabe manter silencio cun respecto exemplar e domina a firmeza sen perder a calma. E se a estas dotes de comunicación lle engadimos as probadas mostras de negociador incansable ou como executor de medidas drásticas cando non queda máis remedio, estamos diante dun político de incontestable valía ao que non me estraña que os seus rivais teman. Barreno, sen embargo, en dúas cuestións que non me quedan claras. A primeira é se manterá idénticas habilidades sendo a cabeza á que disparan tódolos dardos. Ata o de agora manexouse en segundos planos, de negociador e salvador de presidentes. Remexer tras de onde se vende a mercancía resulta ás veces máis vistoso que aparecer diante do público. Responderá con idéntica soltura dando o salto a ser o referente para tódolos ataques? Manterá idéntico sangue frío recaendo sobre el o peso de toda a infantería e artillería do contrario? Esa é a primeira interrogante. A segunda: o porqué. Por que, coas tristes perspectivas electorais referentes ao seu decaído partido, que el non descoñece, estou seguro, se atreve a ir case directo ao matadoiro? Que plan pode agochar para os próximos dez meses un político desta categoría? Confía realmente en poder darlle a volta á tendencia ou, aínda non ganando, meter en apuros a Rajoy? Se realmente non se move por outra oculta razón e a súa intención é opoñer resistencia nun combate que parece estar perdido, non me estraña que no PP se lancen a degolo detrás del. Non as terán todas consigo. A calquera non lle tremen as pernas, que veña alguén a última hora, tendo a victoria no papo, a escaravellar que aínda non está ganada a batalla. De producirse tal sorpresa, non me cabe a menor dúbida de que estariamos diante dunha catástrofe de dimensión grega. Unha auténtica traxedia para Rajoy e os seus. Lembro a imaxe que o líder do PP e a súa muller ofrecían no balcón de Génova a noite das últimas eleccións perdidas. Se, contra todo prognóstico, Rubalcaba fose capaz de facelo tremer na última hora, xa non digamos perder, nas próximas eleccións que xa todos da por ganadas, non quero caer no pésimo gusto de mal arremedar a Esquilo ou Sófocles, pero na noite electoral, por favor, os bombeiros e servicio do SAMUR que estean aleutos, desde o balcón de Génova pode ocorrer calquera desgraza.

lunes, 6 de junio de 2011

NUNCA TE VIN CHORAR



Disimulen. Non é de moi bo gusto, xa o sei, pero fai agora un ano que saíu publicada a miña última novela Nunca te vin chorar. Hoxe, vendo este vídeo, regresei a aquel momento, antes aínda, durante a súa escritura , e revivín os momentos con Gloria Inés enchoupada  con esta música mentres coidaba e recuperaba a súa vida apegada á de Wilson Valderrama. Hai músicas que ao escoitalas me conducirán inevitablemente a determinadas historias. O Liebestod de Wagner, Jessye Norman e Karajan sempre me farán desembocar en Nunca te vin chorar.

CUSPIR ODIO

Friedrich Reck, en Diario de un desesperado, escribe: Pienso odio, me acuesto con odio, sueño odio para despertar con odio. Analizando as condutas últimas de algúns políticos parece coma se beberan do pensamento de Reck, coma se cuspiran odio.

domingo, 5 de junio de 2011

UNHA CIDADE CON ESTILO

De todos cantos resultados electorais se deron o pasado día 22, o que certificou o apoio evidente ao equipo de goberno do BNG de Pontevedra foi o máis rico para as interpretacións e o máis estimulante para que aprendan outros gobernos. O máis gratificante desde o punto de vista democrático é a comprobación de que os cidadáns, cando se ofrece un proxecto claro e resistente á crítica puramente electoralista, independentemente de prexuízos, agás posicións ríxidas moi cristalizadas, saben recoñecer e recompensar o que os beneficia. Pontevedra é unha cidade que en eleccións xerais e autonómicas vota máis decididamente ao PP, pero nas municipais, a pesar de temores e desconfianzas iniciais, o votante foise convencendo de que a alianza entre BNG e PSOE aportou á cidade os mellores proxectos en anos e conseguiu que despegase no exterior como nunca se acordaba. Despois de tres lexislaturas, o equipo, lonxe de se queimar ou espantar a votantes moderados, foi limando tics ideolóxicos pouco eficaces ou impacientes para adaptarse de maneira máis pausada e práctica a un sector máis amplo, que incluso o levou a raspar algúns votos entre votantes de dereitas. A razón está á vista: souberon darlle un estilo á cidade, colleron unha liña de actuación, realizaron pedagoxía sobre ese estilo e os feitos confirmaron que, cos defectos que poida ter, ninguén ofrece modelo máis atractivo, moderno e saudable para os seus habitantes.Non é tampouco, non esaxeremos, que se descubrirse nada non visto noutras cidades europeas, pero o maior mérito reside en, unha vez interiorizadas as liñas mestras, seguilas con determinación, paciencia, e explicacións . Agora Pontevedra é unha cidade na que os espazos están ao servizo dos cidadáns. Transformar as rúa en lugares para o paseo, a bicicleta, bancos (para o descanso), terrazas e lugares de encontro virou a súa imaxe. Os de fóra poida que teñan – cada vez menos- dificultade para chegar co coche á Peregrina, pero unha vez que se esquecen del aprecian de veras o que é camiñar, deixar soltos os nenos, parar con calma onde apeteza, dialogar ou sentarse nunha terraza. A cidade está pensada para andar, para comunicarse, para atoparse cos outros. Paulatinamente o conxunto estético foi adquirindo unidade e vai acaendo dentro do magnífico casco vello que moitos de fóra comezaron a descubrir grazas á enorme transformación realizada nestes anos. Se a isto lle unimos que o estilo se vai estendendo aos barrios e que o río está adquirindo o peso no conxunto que nunca debera perder, así se explica que os votantes prefiran que se continúe mellorando este estilo ben definido e que pode converter a Pontevedra nunha xoia para os que a habitan e para os que non queren pasar sen visitala. Nada tivo que ver o PSOE nesta transformación? Sería inxusto admitilo así. Colaborou e aportou esforzo e tempero en parte do éxito que agora recolle o equipo de Lores. Que non soubesen sacar renda electoral do seu traballo é culpa do seu partido e as súas difíciles circunstancias, de ninguén máis. Espero que na colaboración imprescindible entre os dous partidos para seguir con este estilo de cidade, eviten os ganadores o perigo da soberbia. Sen deixar de felicitar aos que posibilitaron este progreso para a cidade, non me resisto a manifestar a miña desconfianza ante algo que a moitos lles parecerá unha teima particular e sen embargo considero esencial: os equipos deben renovarse. Non por nada concreto e moito menos persoal contra o líder M. Anxo F. Lores ou calquera do seu equipo, pero non son partidario de que os cargos públicos se eternicen. Debería estar atento o novo rexedor a esta advertencia: cando se exerce continuadamente o poder, os vicios silencios son un cancro que non manifesta síntomas ata cando xa está en metástase. Por suposto que para nada desexaría algo semellante a quen hoxe goza da euforia dunha magnífica saúde política.

QUEN FAI CHORAR AOS MERCADOS?

COMENTOUNO Rafael Argullol e ten razón: estamos atrapados polos sentidos, conduta e sentimentos dos mercados. Os mercados desanímanse, fanse caprichosos, temen, foxen, chantaxean, olen, castigan, ameazan, avisan, afogan. De tanto que nos deixamos ir cara ó peso da economía, abrázannos agora as gadoupas iradas, desconfiadas ou traidoras dos mercados. De tal maneira que a cada paso estou máis convencido de que quen debería ocuparse do seu funcionamento debería ser Antonio Damasio e non Paul Krugman, pois é nas emocións de fondo, nos seus estados de ánimo como podemos prever a nosa seguridade; é nas súas emocións primarias, no seu medo, ira, noxo, sorpresa ou na súa tristeza que debemos tranquilizarnos ou angustiarnos; é nas emocións sociais de turbación, vergonza, orgullo, celos, envexa, admiración, indignación e desdén onde se xoga a vida dos cidadáns. Certo que existen emocións de tipo social como a culpabilidade e a gratitude que parece non lle acaen moi ben, será que a oxitocina e a vasopresina aínda non se segregan nos centros financeiros de Nova York, Shangái ou Londres, pero se exceptuamos estas, o resto das emocións son todas aplicables á lei dos mercados.
Se, como demostran os estudos máis fiables, as emocións e sentimentos desempeñan un papel moi importante na toma de decisións, ao que haberá que estar atentos será ás emocións máis habituais e aos sentimentos de fondo por parte dos mercados. E o que senten non o ocultan: medo, desconfianza, ira, tristeza e desánimo son as manifestacións máis frecuentes respecto ao noso país. Así, se esbirra unha axencia de cualificación de risco, inmediatamente o corpo dos mercados reflicte o malestar de maneira visible e dolorosa. O malo é que ninguén mantén contacto físico con eles. Cando a alguén se lle di: ti es dos mercados, négao categoricamente e ao sumo admite que el só é un operario, un experto, un investidor, un benfeitor social, un creador de emprego, un obseso do traballo. Ninguén aceptar formar parte do corpo dos mercados, como se foran puro nominalismo inventado para amedrentar os incautos cidadáns. Por iso se fai duro negociar con eles, suplicarlles ou enfrontárselles. Como podes tratar con alguén que non dá mostras de existir nada máis que cando recibes os seus efectos? Si, escoitamos, os mercados andan ansiosos, inquedos, fuxidíos, inseguros. Pero cando queremos calmalos, darlles confianza e paz, ninguén aparece. Eu quixera ver un día como choran os mercados, sería a hora de consolalos e verlles a verdadeira cara. Mais, quen os fai chorar?

miércoles, 1 de junio de 2011

NON TODO VAI SER SCHUBERT

Certo que a Quasthoff nada lle vai mellor ca Schubert. Tampouco desentoa entre o oboe celestial que trae á terra J.S. Bach en Ich habe genug. Pero para Quasthoff non hai límites.