O MISTI E O CHILI

Vargas Llosa lembra a súa casa de Arequipa. Casa na que case  nin estivo, só  o primeiro ano de vida. Todo canto dela soubo foi pola morriña coa que dela se falaba cando se mudaron a Cochabamba. Coma sempre que a don Mario se lle van os recordos a aqueles anos, aparece a figura amorosa  de súa nai loucamente narmorada do seu odiado pai. Ao remate, que hoxe aquela casa se converta  en lugar de lectura na memoria do laureado escritor non lle compensa tanto como a íntima satisfacción de pensar no feliz que sería súa nai se puidese comprobar a onde chegou aquel neno que, a pesar  ser abandonada polo pai, se atreveu a traer a este mundo coa axuda do seu clan familiar. 

Mentres leo ao autor de "La casa verde",  acórdame un dos primeiros artigos xornalísticos que escribín na miña mocidade: "O Misti e o Chili en Vargas Llosa". Non teño nin idea de se quedará algunha señal del, pero si lembro que, mesturando o volcán e o río, intentaba comprender a capacidade que o peruano tiña para me mover coa súa literatura. Co paso dos anos, a miña devoción polo último premio Nobel pasou polas súas crises, pero resisitiu a todo quebranto por me seducir a idade tan fundamental.